niedziela, 23 lutego 2014

Rozdział VII

       Otworzyłam kopertę. Moim oczom ukazało się zdjęcie mężczyzny po pięćdziesiątce. Miał siwe włosy i mnóstwo zmarszczek. Pracował w jakimś ważnym urzędzie i miał dużo wpływów. Żona, dwójka dorosłych dzieci i duży pies w ogrodzie. Miał nawet miły wyraz twarzy. Uśmiechał się.
       
Jego żona co wtorek chodziła na zakupy, do kosmetyczki i fryzjera, a Jev, bo tak miał na imię, zostawał w domu i się zabawiał. Miałam już w głowie mały plan, ale przez to, że był poniedziałek, miałam bardzo mało czasu na jego zrealizowanie. Mogłam to zrobić na następny dzień lub za tydzień, jednak było to zadanie, które miałam wykonać jak najszybciej. Nie miałam wyboru.
- Potrzebuję twojej pomocy - zwróciłam się do Sedrica, podnosząc wzrok znad koperty. Ostatnio sama siebie zaskakiwałam. Ja, pomocy? A jednak. - Masz samochód, więc jedziemy na małe zakupy. 

       
Sed wjechał tylną bramą i zatrzymał się za domem. Ja owinięta długim płaszczem, weszłam do domu bocznym wejściem. Był bogato i nowocześnie urządzony. Ściany wyglądały jak pomalowane tydzień temu, a meble były po prostu piękne. Całość urządzona w kolorze czarno–białym, widać, że z pomocą projektanta. Byłam ciekawa, ile musieli wsadzić w to pieniędzy, aby osiągnąć taki efekt. 
       
Jev nalał sobie whiskey do szklanki i upił łyka. Ściągnęłam płaszcz i zostałam we wdzianku rodem z taniego pornosa. Czarne szpilki, fartuszek dziewczyny sprzątającej w hotelu, mała miotełka i krzywa czapeczka na głowie. Na oczach miałam maskę w kolorze stroju. Czułam się śmiesznie, jednak była to konieczność. Aby się tam dostać, musiałam udawać prostytutkę, bo inaczej nie wpuściłby mnie. Dla mnie było to śmieszne, mieć żonę i musieć zamawiać raz w tygodniu dziwkę. Był pewny, że to się nie wyda, jednak wszyscy wkoło wiedzieli. Mogłam się założyć, że jego żona również. Była od niego sporo młodsza, więc wiadomo, że była z nim tylko dla kasy.
       
Mężczyzna patrzył się na mnie wzrokiem, z którego nie mogłam nic wyczytać. Po chwili uwodzicielskiego tańca widziałam jego pożądanie. Podeszłam do niego i usiadłam mu na kolanach, przodem do niego. Brzydził mnie, jednak inaczej nie uzyskałabym do niego dostępu. Może i był zadbany, dbał o swoją reputację, jednak sapał jak niedźwiedź. Wiedziałam, że to będzie szybka akcja. Nie wytrzymałabym z tak obleśnym facetem dyszącym mi na szyję zbyt długo.
       
Gustowałam w starszych od siebie facetach, jednak tylko kilka lat. Patrząc na tego starucha, wiedziałam, że muszę coś wymyślić. Jeżeli zachciałoby mu się mnie wypieprzyć, to były by dwie opcje. Moja niechęć do niego wzbudziłaby podejrzenie i wezwałby ochroniarza, albo zmusiłby mnie do stosunku. Żadna z tych dwóch opcji mi się nie podobała. Czułam, że coraz bardziej mnie obłapia.
- Przyniósł byś mi też trochę? - wskazałam głową na szklankę z trunkiem.
       
On tylko się uśmiechnął. Wiedziałam, że omotałam go sobie dookoła palca i niczego nie podejrzewa. Każdy samiec był taki sam. Gdy myślał nie tą częścią ciała co trzeba, zachowywał się jak bezbronne dziecko i można było go łatwo omamić.
       
Gdy zniknął za drzwiami, z płaszcza wyciągnęłam sztylet i schowałam się przed nim. Słyszałam swój oddech i szybkie bicie serca. Zamknęłam oczy i wsłuchałam się bardziej. Dźwięk otwieranej i zamykanej szafki. Szklanka lądująca na blacie. Alkohol lejący się do szklanki, a potem butelka lądująca w śmietniku. Ciche kroki. Słyszałam, jak się zbliża i czułam swoje pełne skupienie. Każdy jego krok odbijał się echem po moich uszach. Wyrównałam oddech i podniosłam rękę.
       
W chwili przekroczenia progu ostre ostrze wbiło się, dokładnie przebijając jego tętnicę szyjną. Szybko cofnęłam rękę, a on wydając dziwne dźwięki uklęknął, spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem, a następnie padł bez życia. Kałuża krwi zbierająca się pod nim, robiła się coraz większa. Popatrzyłam na niego, jednak moje ciało, podobnie jak umysł, nie wyrażało żadnych emocji.
       
Pilnując, aby nic nie zostawić, wyszłam tą samą drogą, co tam dotarłam. Wsiadłam do samochodu i już po chwili byłam w drodze do domu.

       
Czułam, że potrzebuję się po tym wszystkim rozerwać. Ostatecznie zgodziłam się na domek i szofera z autem, więc po wypełnieniu wszystkich formalności mogłam się tam przeprowadzić. Byłam oczarowana tym mieszkaniem. Musiałam jednak wstrzymać się ze sprzedażą mojego poprzedniego miejsca zamieszkania. W końcu były tam zakopane zwłoki zabitych przeze mnie osób.
       
Zmyłam z siebie krew i przebrałam się w ładne, seksowne rzeczy. Zrobiłam sobie delikatny makijaż, a włosy spięłam. Czas się zabawić.
       
Pożyczyłam bez pytania samochód i pojechałam do miasta. Już po czterdziestu minutach stałam pod clubem. Lubiłam tam przychodzić zawsze, kiedy czułam się samotna. Nie tylko ja tak robiłam. Można było znaleźć tam wielu naiwnych facetów, których można było wykorzystać.
       
Weszłam do środka i zamówiłam drinka. Wiedziałam, że prowadzę, jednak do domu – tego w mieście – nie miałam daleko. Siedziałam, gapiąc się na pustą szklankę i czekałam na kogoś ciekawego. Mimo tego, że było mnóstwo ludzi, nikt mnie nie zainteresował. Oprócz niego.
- Jeszcze raz to samo – zwróciłam się do chłopaka za barem. Dopiero teraz zauważyłam, że był całkiem niezły. Niebieskooki blondyn o silnej muskulaturze i przemiłym uśmiechu. Miał duże, silne dłonie i szczupłą twarz. Wyglądał naprawdę sympatycznie. Uśmiechał się.
- Ładnie to tak pić samemu? - zapytał napełniając szkło.
- Może chcesz się dołączyć? - tym razem ja się uśmiechnęłam.
- Niestety, jestem w pracy - zajął się obsługiwaniem faceta obok mnie.
- Twoje zdrowie - powiedziawszy to, wypiłam wszystko do dna.
Nie wierzyłam, że mnie spławił. Czy było ze mną tak źle? Starzejesz się. Hm, możliwe. 
       
Obserwowałam ludzi i widziałam w nich dno. Nawet ich nie znałam, a wiedziałam, że ich nienawidzę. To takie proste, a zarazem skomplikowane. Sama do końca nie rozumiałam motywów swojego postępowania, ani samej siebie. Czy byłam normalna? Tego także nie wiedziałam. Czy normalne jest zabijanie ludzi, czerpanie z tego satysfakcji? Ja nie znałam innego życia. Tak postrzegałam świat i najbliższe otoczenie. Jak lew widzi w antylopie chodzącą i wołającą „zjedz mnie!” szynkę, tak ja widziałam w nich ofiary, które można zabić, a następnie ukryć. Każdy z nich był dla mnie jednym wielkim trofeum do zdobycia. Czym jest jedna osoba w skali świata? Tak naprawdę niczym. Jedną małą mrówką, która, gdy polegnie, zostanie zastąpiona inną. Co kilka sekund umiera człowiek, czy świat na tym cierpi? Jest nas tak dużo, że pomimo tego, nadal nas przybywa. Dziecko rodzi się częściej, niż ktoś umiera. Więc co za różnica, czy to ja kogoś zabiłam, czy umrze kiedyś w inny sposób? W końcu i tak go to czeka. Czymże jest kilkanaście – ewentualnie kilkadziesiąt osób zabitych przeze mnie w skali wszystkich? Każdy zasługuje na życie, bla bla bla. Ludzie to pasożyty – zaraza plądrująca ziemię. Coś, co nie wyginie, dopóki nie wydobędzie z planety wszystkiego, co możliwe, nie wyssie do ostatniej kropli. Naprawdę się starzejesz.
       
W moją stronę po blacie przyjechała butelka, a następnie chłopak zza baru przeskoczył przez niego i usiadł obok mnie. Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem, a on się odezwał.
- Ja stawiam. Też mam ochotę się napić.
- Niestety, jesteś w pracy - zacytowałam jego słowa.
- Właśnie skończyłem.
       
Miał błękitne oczy, które przypominały mi letnie niebo lub niebieską wodę w egzotycznych krajach. Hipnotyzujący wzrok. Patrząc się w nie, zapomniałam o wszystkich wydarzeniach z ostatnich dni.
- Jestem David - przedstawił się.
- A ja – nie zdążyłam dokończyć, bo mi przerwał.
- Katherine Gray. Wiem, kim jesteś.
       
Zatkało mnie. Skąd on wiedział, jak się nazywam? Znał mnie? Nie możliwe. Domyśliłam się, skąd jego opalenizna. To wcale nie przez słońce, był Hiszpanem. Obserwował moją reakcję i chyba był nią usatysfakcjonowany. Uśmiechał się.
- Skąd? - czułam rosnącą dezorientację.
       
On jednak nie odpowiedział, tylko nalał sobie alkoholu, a następnie go wypił. Próbowałam coś z niego wyczytać, jednak ani jego mimika twarzy, ani oczy, nie wyrażały żadnych uczuć.
-Czy to ważne? - wypowiadając to pytanie, jego usta były bardzo blisko moich. Za blisko. - Może zatańczymy?
       
Westchnęłam. Był taki pewny siebie, że nie było sensu się z nim kłócić. Co najdziwniejsze, zdawało mi się, że gdzieś już widziałam tą twarz. Miałam lukę w miejscu, gdzie powinno być jakieś wspomnienie związane z nim. Przeszukiwałam pamięć w poszukiwaniu czegoś, co by mi go choć trochę przybliżyło, ale niczego takiego nie znalazłam.
- Nie mam nastroju na taniec - powiedziałam to, mając ochotę go spławić. Siedział ze mną zaledwie chwilę, a już mnie irytował.
- Nic się nie zmieniłaś. Zawsze się denerwowałaś, kiedy coś szło nie po twojej myśli. Jednak wiesz, co ci powiem? Nadal słodko wyglądasz robiąc to.
- Robiąc co? - czułam narastające zakłopotanie.
- To – przyłożył palec do mojej skroni. - Kiedy jesteś poirytowana, koło twojej brwi robi się niewielki dołeczek, który jest naprawdę uroczy.
        
Zatkało mnie. W całym moim długim życiu, zauważyła to tylko jedna osoba. 
- David Ocasio – wyszeptałam.
- Brawo Gray – zaklaskał w dłonie.
- Zmieniłeś się – przyznałam.
- Za to ty wcale.
       
Pamiętałam go jako małego chłopca. W domu dziecka był wyśmiewany z powodu kolory swojej skóry. Z racji tego, że jego rodzice byli Hiszpanami, miał ciemną karnację. Przez to wyróżniał się z tłumu i dzieci przezywały go słowem „niedomyty”. Nie denerwował się z tego powodu, ani nie płakał. Nie zwracał na nich uwagi i po jakimś czasie dali sobie spokój. Można powiedzieć, że się zaprzyjaźniliśmy. Wpadliśmy sobie w oko i nie raz razem uciekaliśmy na cały dzień. Włóczyliśmy się po parkach, zawalonych stodołach i posesjach ludzi. Nie raz nakradliśmy owoców z sadów, a potem śmialiśmy się, uciekając przez wściekłym właścicielem. 
- Uśmiechasz się – usłyszałam, jak do mnie mówi.
- Eee – zaczęłam. - Wydawało ci się.
- Przyznaj lepiej, że to z mojego powodu – po jego słowach zdałam sobie sprawę, że jest równie czarujący, co kiedyś.
       
Kiedy miał dwanaście lat, pod kupą przydługich włosów ukrywał się naprawdę fajny chłopak. Miał poczucie humoru i był inteligentny – jak na dwunastolatka. Był również najsłodszym dzieckiem, jakie wtedy znałam. Był dwa lata starszy ode mnie. Nie chodziliśmy ze sobą, ale był chłopakiem, który pierwszy mnie pocałował. Zdałam sobie sprawę, że za nim tęskniłam. Nie. Nie była to tęsknota, a raczej sentyment.
- Dobrze cię widzieć – przyznałam.
- Ze wzajemnością – wymruczał, a po moim ciele przebiegł dreszcz. - Co tu robisz? Czym się zajmujesz?
       
Ogarnęła mnie panika, ale starałam się zachować zimną krew. Wiedziałam, że ktoś kiedyś zada takie pytanie, ale i tak było ono dla mnie zaskoczeniem. 
- Łapię dorywczą pracę, tu i tam – szybko wybrnęłam z tej sytuacji, po prostu wymijająco odpowiadając. - Mieszkam w małym domku niedaleko, jeżeli chcesz, to ci go pokażę – zaproponowałam uwodzicielsko.
- Kusząca propozycja – odpowiedział.
        
Zostawiliśmy resztę alkoholu na stole i udaliśmy się w stronę parkingu. Złapał mnie za rękę jak za starych dobrych czasów i jak małe dzieci pobiegliśmy przed siebie.
Wyciągnęłam kluczyki z kieszeni, jednak nie zdążyłam otworzyć samochodu, gdyż zostały mi zabrane z ręki.
- Nie będziesz prowadzić w takim stanie – pogroził mi palcem.
- Dobrze tato. Wiesz jednak, gdzie jest moje mieszkanie? - zapytałam.
- Liczę na to, że mi je pokażesz – wypowiedziawszy to słowa, wziął mnie na ręce i okrążył samochód. Otworzył przede mną drzwi i wsadził mnie do środka. Wybuchnęłam śmiechem. Dlaczego oni wszyscy nosili mnie na rękach?
       
Po drodze do domu opowiedział mi trochę o sobie. Dowiedziałam się, że mieszkał po drugiej stronie miasta, od pół roku pracował w pubie i poza tym nie robił nic ciekawego. Jak przystało na prawdziwego samotnego faceta – mieszkał z kotem.
- To wcale nie jest zabawne – klepnął mnie w ramię gdy zobaczył moją reakcję. - Puszek jest naprawdę fajny.
       
Słysząc imię zwierzaka po raz kolejny wybuchnęłam głośnym śmiechem. Myślałam, że tak nazywa się koty tylko w filmach!
- Stań tam – wskazałam miejsce pod moim domem.
       
Posłusznie wykonał moje polecenie, trzymając mi rękę na wewnętrznej stronie uda. Już po chwili staliśmy w progu, namiętnie się całując. Pospiesznie uporałam się z otwieraniem zamka i byliśmy w środku. Wiedziałam, gdzie to się skończy i byłam z siebie zadowolona. Nie mogłam się tego doczekać, bardzo go pragnęłam. Od razu zaciągnęłam go w stronę mojego pokoju. Czułam jego zapach i przypomniał mi się taki, jaki był kiedyś. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie wieczór, kiedy nasze usta się ze sobą zetknęły. Był to mój pierwszy pocałunek i wcale nie był delikatny. Raczej zachłanny i spragniony. Kto mógłby się po mnie wtedy tego spodziewać?
       
Teraz było trochę inaczej. Tak samo ja, jak i on, nabraliśmy doświadczenia. Do tego dochodziły pieszczoty i podniecenie. Pragnienie oraz zniecierpliwienie. Czułam, że dłużej nie wytrzymam. Leżałam plecami na moim łóżku, a on na mnie. Większość ubrań zaścielało część podłogi, byliśmy prawie nadzy. Usłyszałam jakiś dźwięk, dobiegający nie wiadomo skąd, ale go zignorowałam. Byłam bardziej zajęta Davidem, niż jakimiś błahostkami. Czułam jego miły oddech na swoim karku. Przygryzł delikatnie moją skórę. Było to bardzo delikatne i czułam w tym miejscu przyjemne drętwienie. Oplotłam go w pasie nogami i przyciągnęłam bardziej do siebie.
- Co do... - usłyszałam czyjś głos.
       
Powoli odwróciłam głowę w tamtą stronę. W progu stał Sedric, trzymając za rękę dziecko, a dokładnie chłopca. Mój Hiszpan widząc to, z wrażenia wpadł za łóżko.
- Mogłaś mi powiedzieć, że masz faceta i dziecko. Nie to, że mi to przeszkadza, ale mogłaś...
- Oh, zamknij się – rzuciłam do niego w odpowiedzi. - A ty lepiej powiedz, co tu robisz – tym razem zwróciłam się do intruza. - I co tu robi to coś – wskazałam na chłopca, a on zakrył mu ręką oczy. Tulił do piersi pluszowego królika i był ubrany w piżamę w małpki. Byłam kompletnie przerażona i zdezorientowana. Szybko przykryłam się kołdrą, zdając sobie sprawę, że jestem w samej bieliźnie.
- Jak się ogarniesz, przyjdź do salonu, to pogadamy. Lepiej, żeby jego tam nie było – wskazał na półnagiego chłopaka wychodzącego zza łóżka.
- Poczekaj tu – powiedziawszy to, rzuciłam w nowego-starego znajomego jego ubraniami. - Ubierz się.
       
Sama – już w ubraniu – zjawiłam się w salonie. Siedziała tam moja niańka. Tylko ona.
- Możesz mi powiedzieć, co tu się dzieje? - zapytałam wściekła.
- Zamknij się – warknął, a ja wolałam go wysłuchać. - Po pierwsze, zabrałaś mi samochód bez mojej wiedzy i zgody, więc powinienem udusić cię gołymi rękami tu i teraz. Po drugie, nie powiedziałaś nawet, że wychodzisz. Nie wiedziałem, gdzie jesteś! Po trzecie, zjawiła się u mnie miła pani i szukała ciebie. Zostawiła mi Jacoba i powiedziała, że masz brata i nie ma się kto nim zaopiekować. Po czwarte, dzwoniłem do ciebie chyba z milion razy, ale oczywiście miałaś wyłączoną komórkę. Po piąte wisisz mi majątek za taksówkę, a po szóste, mam nadzieję, że oddasz mi moje autko w takim stanie, w jakim je zabrałaś!
       
Widziałam, że wręcz pluje jadem z wściekłości. Dziwiłam się, że jeszcze nie rzucił się na mnie, próbując pozbawić mnie życia. Byłam kompletnie zaskoczona jego słowami. Nie miałam brata i nie znałam się na dzieciach! Nie jest ważne, czy chodziło o niemowlaki w pieluchach, czy prawie nastolatki, po prostu nie miałam podejścia i tyle. Nie mogłam zaopiekować się jakimś małym bezzębnym szczylem, obojętnie, czy przez pięć minut, czy przez resztę życia.
- To nie możliwe – wyszeptałam.
- Nie możliwe? Jak to nie możliwe? Mam nadzieję, że to tylko mała ryska, albo zarzygana wycieraczka...
       
- Oh, przestań! - uciszyłam go. - Dobrze wiesz, że nie o to mi chodzi. Jak to mam się nim zająć? Rodzice nie mogą tego zrobić? Nie wiem, oddaj go odpowiednim instytucjom. Jest pogotowie opiekuńcze! Nie wiem, przywiąż go przed domem dziecka, albo... - czułam, jak moje dłonie się trzęsą. Byłam wściekła jak i na niego, tak i na cały świat. Nie mogłam niańczyć żadnego bachora!!
- Cii, spokojnie – przytulił mnie, a ja mu na to pozwoliłam. - Rozumiem, że właśnie twój świat wywraca się do góry nogami, ale to nie znaczy, że jest to zmiana na gorsze. Poza tym, to nie jest pies, żebyś go przywiązała jak pod schroniskiem! - skarcił mnie.
- Ale jak to... mój brat? - popatrzyłam na niego smutnym wzrokiem. - Ja nie miałam rodzeństwa. Chyba...
- Ale jak widzisz, okazało się, że jednak masz. Popatrz na niego – wskazał palcem na Killera. - Jego przygarnęłaś, zaopiekowałaś się nim. Gdyby nie ty, pewnie zdechłby przywiązany do tego drzewa...
- W worku – poprawiłam go. - Poza tym, dobrze wiesz, że dziecko to nie szczeniak. Wymaga opieki, nerwów, pieniędzy i zainteresowania. Dobrze wiesz, że nie może tu mieszkać...
       
Sedric westchnął. Usilnie próbował mnie namówić, abym go zatrzymała. Ja jednak naprawdę nie mogłam tego zrobić. Nawet jakbym chciała... Nie. Prawda była taka, że go nie chciałam. Wolałam, żeby poszedł do kogoś innego. Wiedziałam, że to okrutne z mojej strony, ale taka właśnie byłam. Okrutna. Nie chciałam być matką, bo dzieci to kula u nogi. Byłam kobietą samodzielną, która troszczyła się tylko o siebie i miała gdzieś innych. To nie mogło się zmienić.
- Chcesz go skazać na tułaczkę po domach dziecka? - jego głos wyrwał mnie z rozmyślań. - Na dzieciństwo, jakie sama miałaś? Chcesz, aby był nieszczęśliwy, bez rodziny, nie miał się do kogo zwrócić o pomoc? - stanął za mną i wepchnął mnie do „swojej” sypialni. - Spójrz tylko na niego. Jest mały, bezbronny. On ma tylko sześć lat - szeptał, bo mały spał. - Mogę ci o nim opowiedzieć. Wystarczy tylko słowo.
-Ty nic nie rozumiesz – pokiwałam głową. - Jemu naprawdę lepiej będzie, gdy znajdzie się daleko ode mnie. Naprawdę nic nie rozumiesz – powtarzałam.
- To mi pomóż – zachęcił mnie. - Pomóż mi zrozumieć.
       
Już chciałam się przełamać. Wypłakać mu się w rękaw, powiedzieć, co mi leży na sercu. Opowiedzieć całą historię, która zdarzyła się kilka lat temu. Byłam na granicy, której nigdy nie chciałam przekroczyć. Byłam bliska płaczu, ale w ostatnim momencie cofnęłam się od tej cienkiej linii o krok.
- Nie – powiedziałam, odtrącając jego rękę. - Nic ci nie zamierzam mówić. Do rana ten dzieciak może tutaj zostać, potem pomyślimy co dalej. Nie wiem, gdzie będziesz spał, ale ani mi się waż stąd ruszyć, ponieważ to ty jesteś za niego odpowiedzialny. Nie ja. Ja idę do swojego pokoju i zamierzam w spokoju przespać tą noc.
       
Gdy skończyłam mówić, obróciłam się na pięcie i poszłam do sypialni. Davida już tam nie było, pewnie znudzony wrócił do siebie. Westchnęłam i spojrzałam na łóżko. Wcale nie chciało mi się spać. Usiadłam na parapecie okna i wpatrywałam się w księżyc. Uprzednio z półki wyciągnęłam paczkę papierosów – taką awaryjną w razie stresującej sytuacji – oraz zapalniczkę. Obserwowałam niebo i powoli zaciągałam się dymem. Każdy niedopałek lądował za oknem, wcale nie przybliżając mnie do odpowiedzi na pytanie „Co będzie dalej?”. Wolałam, żeby moje życie było takie jak przedtem, żeby nic się w nim nie zmieniło. Co najdziwniejsze, było mi głupio, że Sedric przyłapał mnie w takiej sytuacji, w jakiej byłam. Nie chodzi o to, że byłam prawie naga. Czułam się nie w porządku wobec niego. To było tak głupie, że szybko przestałam o tym myśleć.
      
Sięgnęłam po kolejną fajkę. Ze zdziwieniem zobaczyłam, że paczka jest pusta. Westchnęłam. Zsunęłam się z parapetu i, najciszej jak potrafiłam, udałam się w kierunku gościnnego. Kątem oka zauważyłam, że Sedric śpi na kanapie w salonie, nogi miał podkulone. Nie wiedziałam, czy z zimna, czy dlatego, że się nie mieścił. Miał tylko małą poduszkę pod głową.
       
Z komody wyciągnęłam gruby koc i go przykryłam, a następnie weszłam do sześciolatka. Spał przytulając zabawkę. Już wiedziałam. Wiedziałam, jak muszę postąpić.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz