wtorek, 27 stycznia 2015

Rozdział XXIX

 Wpadłem w panikę. Znowu. Co oni u niego robili? Głupie pytanie. Diego prowadził tyle nielegalnych interesów, że mieli go za co przymknąć. Można było się tego spodziewać prędzej czy później... Nie. To nie powinno się wydarzyć. Po to miał mnie, abym ratował mu dupę, gdy ktokolwiek go o coś podejrzewał. Właśnie za to mi płacił; za bycie jego prywatnym, płatnym mordercą.
 Nagle mnie olśniło. Przecież dopiero co spaprałem robotę, a komisariat był bardzo blisko. Mogli w mgnieniu oka dotrzeć na miejsce przestępstwa, ale nie było takiej możliwości, aby wytropili w tak krótkim czasie jego – tym bardziej, że to ja zabiłem cel.
 Do głowy wpadł mi pomysł, że już od dawna obserwowali nas i nasze ciemne interesy. Mając dowody, mogli od razu wziąć się za aresztowanie nas. Nawet nie chciałem myśleć o tym, co mnie czekało.
 Założyłem z powrotem kask na głowę i, odkręciwszy manetkę do oporu, ruszyłem do przodu. Jechałem jeszcze szybciej niż pięć minut prędzej, a obraz dookoła rozmywał się i zostawał daleko w tyle. Zastanawiałem się, gdzie będzie najbezpieczniej pojechać. Dom Diego był otoczony przez policję, więc mój też stał pod znakiem zapytania. Do mieszkania mojej siostry także nie bardzo mogłem się udać, ponieważ nie chciałem, aby zaczęto też ją o coś podejrzewać. W związku z jej przeszłością wszelkie kontakty z policją były zabronione, a mogłem się założyć, że gdyby w takim momencie policja mnie u niej znalazła, od razu zaczęłyby się przeszukania i przesłuchania.
 Stwierdziłem więc, że zaryzykuję i udam się do siebie. Nie mogłem bardziej narażać bliskich, ponieważ już to wystarczająco zrobiłem.
 Zatrzymując się pod bramą swojego domu miałem nadzieję, że nie będzie żadnej pułapki i policjantów oczekujących mnie w środku. Nie było najmniejszego śladu po radiowozach, a przyjeżdżając po Diego, nie ukrywali się robiąc cichą pułapkę, tylko przyjechali na syrenach. Miałem nadzieję, że w razie nalotu zrobią tak samo, a ja będę miał szansę uciec gdzie pieprz rośnie.
 Nie oczekując ani chwili, popędziłem przez trawnik do środka. Zaraz po otwarciu drzwi wpadłem na kogoś i skarciłem się w duchu za głupotę. Gdy podniosłem wzrok i ujrzałem przyjaciela, strasznie się ucieszyłem.
  – Diego! – krzyknąłem. – Myślałem, że cię zwinęli.
  – Zamknij się i się pakuj, musimy się stąd zmywać – skarcił mnie.
  – Ale jak udało ci się uciec? – spytałem z podziwem.
  – Będzie jeszcze czas na wyjaśnienia. No jazda!
 Tym razem go posłuchałem. Popędziłem po schodach do swojego pokoju i, biorąc do ręki pierwszą lepszą torbę podróżną, zacząłem pakować najważniejsze rzeczy. Kilka ubrań (nie brałem za dużo, ponieważ zawsze mogłem kupić sobie nowe), telefon, ładowarkę, album ze zdjęciami, jakieś papiery,a następnie biorąc po drodze kilka kosmetyków z łazienki, popędziłem na dół.
 Przy oknie stał Hiszpan i ze zniecierpliwieniem wyglądał na zewnątrz.
  – Jak dobrze, że nie jesteś dziewczyną, bo musiałbym stać tu pół godziny dłużej – zażartował. – Co zrobisz z psami? – wskazał na maluchy plątające się pod naszymi nogami.
  – Za chwilę się tym zajmę. Jedźmy już.
 Diego wyciągnął komórkę i już po chwili pod furtką pojawiło się najnowsze subaru, którego modelu nie znałem. Szybko wsiedliśmy do niego i najkrótszą drogą pojechaliśmy w stronę lotniska. Miałem nadzieję, że bilety już są załatwione i bez problemu będziemy mogli udać się jak najdalej od miejsca, z którego mogli nas zwinąć prosto do więzienia.
 Jak na zawołanie usłyszałem z ust kumpla:
  – Od dzisiaj nazywasz się Lucas Green, masz dwadzieścia dwa lata, twój ojciec jest poważnym biznesmenem i mieszkasz z bratem w Kingston na Jamajce.
  – Kim jest mój brat? – Zmarszczyłem brwi. – Nie uważasz, że nazwisko Green nie jest zbyt podobne do Gray?
  – Twój brat, to oczywiście ja, a z tym nazwiskiem, to taka zmyłka – odparł zadowolony z siebie.
  – Jasne...
 Musiałem jeszcze załatwić sprawę, której bałem się najbardziej z tego wszystkiego – miałem zadzwonić do siostry. Najchętniej nie robiłbym tego wcale, no ale martwiłaby się o mnie. Wziąłem do ręki komórkę i wystukałem jej numer, który znałem na pamięć. Odebrała po pierwszym sygnale.
  – No hej braciszku – Najwyraźniej miała dobry humor.
  – Nie mogę długo rozmawiać, więc słuchaj uważnie, co mam ci do powiedzenia – od razu przeszedłem do sedna sprawy. – Wpadłem w małe kłopoty, więc muszę zmyć się na jakiś czas. Dla twojego bezpieczeństwa nie powiem ci gdzie.
  – Jake? – jej ton brzmiał złowrogo.
  – Nie przerywaj mi. Opowiem ci wszystko, gdy wrócę, ale nie wiem kiedy to nastąpi. Wpadnij do mojego domu i zajmij się psami oraz zadzwoń pod numer, który jest napisany na ścianie; to bardzo ważne. Przelej także całe pieniądze z mojej karty kredytowej, ponieważ i tak nie będę mógł ich użyć, bo mnie namierzą.
  – Ale kto cię ściga? Gangsterzy? – wyszeptała.
  – Policja. Teraz już muszę kończyć. Aha, Kate? Uważaj na siebie.
 Nie czekając na dalsze pytania, nacisnąłem przycisk z czerwoną słuchawką, przerywając połączenie z siostrą. Wiedziałem, co należy dalej zrobić: wyciągnąłem baterię, kartę sim, a następnie przez uchyloną szybę wyrzuciłem wszystkie kawałki na autostradę. Teraz policja mogła szukać wiatru w polu: nikt nie wiedział, gdzie się udajemy, zmieniliśmy nazwiska, pozbyliśmy się telefonów i kart kredytowych... Miałem nadzieję, że się uda.
 Kiedy adrenalina opadła, zrobiłem się strasznie smutny. Zdałem sobie sprawę, że mogę już nigdy nie zobaczyć mojej siostry, JJ'a, Amy, psów, ani Irlandii. Z jednej strony nienawidziłem tego miejsca za to, co ze mną zrobiło, ale z drugiej strony byłem mocno przywiązany do niego oraz do ludzi. Swojego wyboru dokonałem jednak dawno temu, kiedy po raz pierwszy zabiłem człowieka; teraz pozostawała mi tylko ucieczka i nienarażanie bliskich bardziej, niż robiłem to do tej pory.
 Zastanawiałem się także, jak miało wyglądać moje życie zaczęte od początku w nowym miejscu. Miałem szukać nowych znajomych, pracy, hobby? To było trochę bez sensu. Przerażało mnie to wszystko na równi z zaciekawieniem.
 W oddali zauważyłem lotnisko. Szybkim autem dojechaliśmy tam w mgnieniu oka i od razu pognaliśmy na odprawę, która za kilka minut miała zostać zamknięta. Nie miałem najmniejszego pojęcia jakim cudem udało nam się dostać w ostatniej chwili bilety, ale najwyraźniej za pieniądze można załatwić wszystko – nawet bilet na samolot piętnaście minut przed startem.
 Szybko rzuciłem okiem na wnętrze budynku – mały tłum ludzi, szare ściany, wykafelkowana na biało podłoga, kilku żołnierzy, ochroniarzy. Szybko zdaliśmy bagaże oraz przeszliśmy przez bramki bez najmniejszych komplikacji i pognaliśmy do samolotu. W ostatniej chwili wbiegliśmy po schodkach i siedliśmy w ostatnich dwóch wolnych fotelach.
 Ja dostałem miejsce przy oknie, z czego bardzo się cieszyłem. Latałem już kilkakrotnie, ale za każdym razem urzekał mnie widok zza okna: białe, różowe oraz czerwone chmury wyglądające jak wata lub rozlane mleko; zachody i wschody słońca; małe budynki, wiatraki oraz pola. Wszystkie te nawet najzwyklejsze rzeczy z lotu ptaka wyglądały wspaniale i nigdy nie mogłem się nimi nacieszyć.
 Tym razem było tak samo. Start przebiegł jak zwykle gładko i po kilku minutach unosiliśmy się nad ziemią: coraz wyżej i wyżej, aż budynek lotniska, pobliskie drzewa i samochody nie stały się maleńkie jak mrówki budujące mrowisko w ogródku. Samolot zatoczył koło i już po chwili widziałem także ogrom wody okalającej wyspę. Żałowałem, że nie mam pod ręką aparatu lub nawet telefonu, aby zachować ten widok na dłużej. Gdy wznieśliśmy się ponad chmury miałem ochotę wyskoczyć przez okno na zewnątrz. Obłoki były tak piękne, że wydawało mi się, że można po nich chodzić, co oczywiście było niedorzeczne...
  – Boże... Ty tak zawsze? – zapytał Hiszpan.
  – Tak, bo co? – odkleiłem się od szyby.
  – Prosiłbym kolejkę dla mnie i mojego przyjaciela – zwrócił się do stewardessy i już po chwili sączyliśmy drinki.
 Po piątym zaczęło się robić ciemno za oknem, a w mojej głowie już szumiało. Powieki robiły się coraz cięższe i nawet nie wiedząc kiedy – zasnąłem.

  – Wstawaj, lądujemy! – usłyszałem i otworzyłem powieki.
  – No pięknie! Nie gadaj, że przespałem cały lot... – rzuciłem.
  – Jak małe dziecko – Diego zaśmiał się.
 Bez żadnych komplikacji zeszliśmy na ziemię i odebraliśmy bagaże. Oczywiście przed lotniskiem już czekała na nas taksówka, mająca zawieść nas do nowego domu. Zdziwiłem się, widząc siedzącego obok kierowcy wielkiego, czarnoskórego mężczyznę. Hiszpan jednak wytłumaczył mi, że jest to nasz ochroniarz i na razie nie będzie opuszczał nas na krok.
 Nie podobało mi się to, no ale nic w tym dziwnego. Kto by się cieszył z łażącego za nim faceta, gdziekolwiek by się nie ruszyć? Miałem nadzieję, że jednak nie będzie tak źle i, niechętnie, przystałem na to. Nie miałem przecież innego wyjścia.
 Mimo tego, że przespałem cały lot, czułem się strasznie dziwnie – byłem w połowie zmęczony, a w połowie pobudzony. Pozycja siedząca, niewygodne siedzenie oraz różnica czasowa w postaci pięciu godzin zrobiły swoje sprawiając, że wcale się nie wyspałem, a nowe otoczenie, poprzednie wydarzenia oraz zaczęcie nowego życia doprowadziły do tego, że wcale nie myślałem o spaniu.
 Z zaciekawieniem spoglądałem przez okno oglądając budynki, roślinność i ludzi dookoła mnie. W sumie większość wyglądała tak jak w moim poprzednim mieście, jednak nie było to identyczne i sama sugestia "nowego miejsca" dodawała mi entuzjazmu.
 Gdy ujrzałem dom, w którym mieliśmy mieszkać, oniemiałem z zachwytu. Inne budynki mijane po drodze stawały się marnymi chatkami lub barakami w porównaniu z naszą willą. Była przeogromna, zbudowana z białego kamienia, zwieńczona kilkoma kolumnami i filarami oraz miała liczne okna. Na trawniku przed nią rosło wiele roślinności: od kaktusów, przez orchidee, po palmy. Nawet trawa była tam bardziej zielona niż u nas – możliwe też, że mi się wydawało; trawa po drugiej stronie płotu zawsze jest zieleńsza i soczystsza...
 W środku budynku było tak, jak się spodziewałem, czyli czysto i nowocześnie. Przez mały korytarzyk wchodziło się od razu do salonu po ciemnych, ale czystych panelach. Mniej więcej po środku stała kanapa o ciut jaśniejszym kolorze, która była wpuszczona w podłogę. Po drugiej stronie znajdował się mały basen, zapewne z jacuzzi, co mnie bardzo ucieszyło. Po drugiej stronie od wody stał średniej wielkości stół, o bardzo dziwnym kształcie, z czterema krzesłami. Okno w tym pomieszczeniu zajmowało jedną, całą ścianę, a widok z niego był przepiękny. Bardzo się zdziwiłem, kiedy z boku budynku ujrzałem krystalicznie czystą, niebieską wodę.
 Spostrzegłem dwoje drzwi, więc wszedłem w te po lewej – prosto do kuchni. Posadzka tam była śnieżnobiała i, jak się okazało, podgrzewana (podobnie jak w całym domu). Wszystkie blaty oraz sufit były czarne, a na szafkach malowały się słoje drewna. Kuchnia była połączona z jadalnią, co było dobrym rozwiązaniem, ale podejrzewałem, że pewnie i tak będziemy jadać w salonie.
 Wróciłem się i wszedłem w drugie drzwi. Moim oczom ukazała się łazienka: cała ułożona z biało-czarnych kawałków – od podłogi, przez ściany, zlew i wannę, aż po sufit.
 Zostawiłem to piętro za sobą i wszedłem po schodach do góry. Znajdowało się tam sześć pomieszczeń: dwie sypialnie z łazienkami i garderobami. Zdziwiłem się, ponieważ obie sypialnie wyglądały niemal identycznie. Wielkie białe łoże zajmowało większość miejsca, a na jednej ścianie stała przeogromna półka z książkami, filmami i grami. Miałem tam także dwie szafki nocne: po obu stronach łóżka, jedną szafkę na różne duperele i ogromną plazmę z konsolą. Łazienka zaś wyglądała identycznie jak ta na dole.
  – I jak ci się podoba? – usłyszałem głos Hiszpana za sobą.
  – Tu jest genialnie! – krzyknąłem. – Jak udało ci się znaleźć taką chatę w tak krótkim czasie?
  – To jest mój dom od kilku lat – zaśmiał się. – Byłem tutaj trzy razy na wczasach. Dużo podróżowałem.
  – Ale kto będzie tutaj sprzątał? Nigdy nie widziałem czystszego domu – wyznałem.
  – Jest dopiero po ekipie sprzątającej. Nie martw się, jeszcze nabrudzimy – mrugnął. – Znajdziemy kogoś od sprzątania.
  – Nie wiem jak ty, ale ja idę na plażę – oznajmiłem.
  – Ja idę, ale spać – machnął mi ręką na do widzenia.
 Niezmiernie się cieszyłem, że do mojego małego bagażu wrzuciłem kąpielówki i ręcznik – te z łazienki były tak piękne i czyste, że żal było je brudzić piachem. Nad wodę nie miałem daleko, więc nie brałem kompletnie nic poza tym, co już wymieniłem.
 Piasek na plaży był bardziej biały, jak żółty i oczywiście nagrzany przez słońce. Nie czekając długo, wskoczyłem do wody i zacząłem pływać. H2O była idealnie czyta i chłodna, ale nie zimna, co pozwalało się zrelaksować. Nie chciałem myśleć o tym, co zostawiłem. Miałem nadzieję, że moja siostra sobie poradzi i zajmie się nienarodzonym dzieckiem. Wierzyłem też, że Amy i JJ zrozumieją to, że nawet się nie pożegnałem.
 Nie mogłem zabrać ich ze sobą, nie było też czasu na wytłumaczenia, czy nawet na powiedzenie zwykłego "cześć". Chciałem ich jeszcze kiedykolwiek zobaczyć, chociaż jeden, jedyny raz i ujrzeć ich szczęśliwych, bez problemów, z poukładanym życiem – czyli całkiem przeciwnym, niż moje...
 Wychodząc z wody ujrzałem trzech Rasta siedzących koło mojego ręcznika. Podszedłem do nich i przywitałem się:
  – No siema!
  – Witaj kolego – rzucił najmniejszy. – Ja jestem Tim, a to Patrick i Oscar. Zapalisz z nami?
  – Tim, spokojnie! – skarcił go mężczyzna o najdłuższych dredach, czyli Oscar. – Chcesz wystraszyć nam nowego znajomego? – zaśmiał się.
  – Oczywiście, że z wami zapalę – odpowiedziałem.
 Nie musieliśmy mówić nic więcej, ale buzie nam się nie zamykały. Najbardziej wygadany okazał się Tim – buzia mu się nie zamykała. Był najmłodszy z całej trójki i najbardziej ruchliwy. W życiu nie widziałem człowieka, który by tak dużo mówił – miałem wrażenie, że dosłownie zagada mnie na śmierć.
 Patrick był najstarszy z nich i najbardziej opalony. Z wyglądu do złudzenia przypominał mi Bob'a Marley'a i okazał się naprawdę w porządku, podobnie jak Patrick, którego dredy były związane, ale mimo tego sięgały mu do pasa. Zastanawiałem się ile mają centymetrów długości, ale stwierdziłem, że spytam go przy innej okazji.
 Chłopaki zmyli się po dwóch godzinach, ponieważ mieli coś do załatwienia na mieście, a ja postanowiłem przejść się plażą. Nie patrząc na to, że jestem upalony, odpaliłem kolejnego lolka i podążałem wzdłuż brzegu, oddalając się coraz bardziej od domu. Czułem się świetnie, gdy chłodna woda obmywała mi stopy, a ciepłe słońce grzało mi plecy.
 Siadłem pod wielką palmą i obserwowałem powoli zachodzące słońce. Nie myślałem o niczym, tylko w stu procentach oddałem się relaksowi. Prawdopodobnie usnąłbym na tym ciepłym piasku, gdyby dziwny dźwięk rozlegający się nad moją głową, nie przerwał mi chillout'u. Spojrzałem w tamtym kierunku i ujrzałem kozę – a dokładniej małe koźlątko.
 Nagle, nie wiadomo czemu, zapragnąłem je mieć. Wstałem powoli, starając się nie spłoszyć zwierzęcia, jednak ono od razu mnie ujrzało i zaczęło uciekać. Wiele nie myśląc zacząłem je gonić: przez krzaki, czyjeś podwórko, ulice, aż w końcu dorwałem ją w ciemnym zaułku, gdy nie miała już dokąd uciec.
  – Mam cię! – powiedziałem do kozy. – Teraz będziesz moim pieskiem!
 Wziąwszy kozę pod pachę odwróciłem się na pięcie i powędrowałem z powrotem w kierunku ulicy. Oczywiście od razu uświadomiłem sobie swój błąd: nie miałem pojęcia, gdzie się znajdowałem, nie znałem drogi powrotnej, nie miałem komórki i stałem w samych kąpielówkach z kozą w ręce w całkiem obcym kraju.
 Stwierdziłem, że złym pomysłem było palenie kilku jointów na raz, a już na pewno łapanie przeklętej kozy. Zdenerwowany sam na siebie, próbowałem odtworzyć drogę z marnym skutkiem coraz bardziej się pogrążając. Albo chodziłem w kółko, albo spoglądałem na kompletnie obce dla mnie budowle i ulice.
 Po mniej więcej trzydziestu minutach dałem sobie spokój i usiadłem na ławce stojącej przy chodniku. Wtedy ujrzałem ją.

piątek, 9 stycznia 2015

Rozdział XXVIII

   Zignorowałem jej słowa myśląc, że gada głupoty. Na prawdę nie pamiętałem jej, a nawet jeśli, to byłem zbyt pijany, aby dokładniej się nad tym zastanowić...
   Wstałem i trochę chwiejnym krokiem podszedłem do drzwi. Nie umiejąc znaleźć klucza zacząłem kopać. Kopałem, kopałem, aż wykopałem wielką dziurę. Przez powstały otwór wsadziłem rękę i przekręciłem zamek. Stojąc w progu obejrzałem się za siebie.
  – Wejdziesz? – zapytałem jeszcze. – Chyba, że zamierzasz tutaj siedzieć i się dalej mazać.
 Wszedłem do domu nie oglądając się za siebie, a blondynka weszła za mną. Wskazałem na swoje łóżko, a następnie wyszedłem się odlać. Miałem nadzieję, że trafię do muszli, a nie na deskę lub podłogę. Próbowałem się także przebrać lub chociaż częściowo rozebrać, jednak w takim stanie było to bardzo ciężkie zadanie.

 Gdy rano otworzyłem oczy stało się to, czego się spodziewałem. Głowa bolała mnie tak bardzo, jak jest to tylko możliwe. Nie pamiętałem także dokładnie wszystkich wydarzeń, jednak w mojej głowie zachowało się jedno, a mianowicie zdanie "noszę twoje dziecko". W prawdziwości tego, utwierdzała mnie kobieta leżąca obok mnie.
 Wstałem z łóżka i udałem się do kuchni. Od razu nastawiłem wodę na kawę i poszedłem do łazienki. Bardzo się zdziwiłem, kiedy przechodząc przez korytarz zauważyłem wielką dziurę w drzwiach wejściowych, a pod nimi leżące klucze.
 Ubrałem szybko koszulkę i spodnie, aby nie latać w samych bokserkach i wróciłem do robienia kawy. Zastanawiałem się, co mogę począć w takiej sytuacji. Patrząc na to, czym się zajmowałem, nie nadawałem się na ojca. Nie kochałem także tajemniczej kobiety – spędziłem z nią tylko jeden wieczór (z wczorajszym dwa wieczory), a w dodatku nie będąc trzeźwym. W życiu nie podejrzewałem, że mogę zaliczyć TAKĄ wpadkę. To było okropne.
 Nie zdążyłem dopić napoju, kiedy w drzwiach pojawiła się kobieta. Widać było, że chciała odejść niezauważona, jednak, gdy mnie spostrzegła, wystraszona przystanęła. Widać było, że nie ma pojęcia co zrobić – stać tam, wrócić się, czy uciec. W końcu jednak wzięła głęboki oddech i usiadła na przeciwko mnie.
  – Chyba mamy ze sobą do porozmawiania – rzekła.
  – Wiesz, że nie możemy być razem? – od razu przeszedłem do rzeczy, aby oszczędzić jej rozczarowań.
  – Owszem, zdaję sobie z tego sprawę - nie wyglądała na zaskoczoną.
  – Oczywiście będę wpłacał wam pieniądze na konto co miesiąc. Czy będę się widywać z dzieckiem... tego na razie nie mogę obiecać.
  – Wiedziałam, że dupek z ciebie. Tylko dlatego, że mam to dziecko w sobie, to ja muszę je wychowywać? – wkurzyła się.
  – Nie rozumiesz. Przez mój zawód może grozić mu niebezpieczeństwo – zacząłem.
  – Och, daj spokój! – nie pozwoliła mi dokończyć.
  – Pieprz się - rzuciłem. – Masz tu pieniądze na taksówkę, ja jeszcze do końca nie wytrzeźwiałem.
 Wściekła kobieta złapała za długopis i napisała na ścianie swój numer telefonu, a następnie wybiegła z domu. Widziałem, że była bardzo zdenerwowana, ale powiedziałem jej prawdę. Nie chciałem zagrażać dziecku, ani żeby miało jakąkolwiek styczność z mordercą – czyli ze mną. Pewnie uznała to za pijacki bełkot, ale co miałem zrobić? Dla udowodnienia słów zabrać ją na morderstwo, czy skłamać, skrupulatnie omijając temat?
 Dobra. W sumie, to się jej nie dziwiłem. Sam byłem nieźle zdenerwowany i wiedziałem, jak to się skończy. Powrót do nałogu był bardzo złym pomysłem. Tłumaczenie sobie, że jeden raz mi nie zaszkodzi i będzie ostatnim razem, było puste jak moja głowa po zażyciu narkotyku. Jeszcze mogłem przestać to robić – mój organizm po jednej dawce nie przyzwyczaił się do substancji.
 Najgorsze jednak było to, że chciałem to zrobić i wiedziałem, że to zrobię. Miałem ochotę iść do Diego, a potem na pierwszą lepszą stację i wrócić do domu, nawet jeśli miałoby to oznaczać kolejne rozwalenie moich drzwi.
 Diego. Zastanawiałem się, jak on to wytrzymuje. Z naszych rozmów wynikało, że mężczyzna siedział w tym od dłuższego czasu, co z resztą było widać. Kupa kasy, potrzeba likwidowania nowych celów i masa ochroniarzy, nie wzięły się znikąd. Przyczyniły się do tego przede wszystkim narkotyki i obrót bronią. Wiedziałem, że pewnie coś jeszcze się za tym kryło, ale nie chciałem mówić na niego rzeczy, których nie widziałem.
 Nie widziałem skąpo ubranych lasek, nie widziałem mnóstwa drogich aut, nie widziałem żadnych dzieci. Tak samo nie widziałem, jak obrabiał bank albo coś w tym stylu. Podejrzewałem, że może czymś takim też się zajmować, ale przeczucia, a złapanie kogoś za rękę to dwie różne rzeczy.
 Na moim telefonie wyświetlił się sms. O wilku mowa.
 Otwierając wiadomość wiedziałem, co to oznacza. Kolejny cel. Czy chciałem tego? Nie bardzo. Ostatnio spaprałem robotę, ale teraz nie musiałoby to tak wcale wyglądać. Mógłbym przecież załatwić wszystko sprawnie i po cichu, a następnie zniknąć.
Stary, nie mogę.
 Bałem się. Cholernie się bałem. Gdy jeszcze zobaczyłem, że mężczyzna z wysłanego zdjęcia jest ubrany w mundur policyjny, myślałem, że narobię w gacie. Byłem strasznie rozbity, a w dodatku co raz bardziej miałem ochotę sięgnąć po używkę. Nie mogłem więc dostać roboty, którą tak łatwo można spaprać.
 Przecież jego kumple mogą zająć się tą sprawą bardziej, niż innymi. Mogą także nagłośnić całą sprawę. Mogą mnie znaleźć. Mogą mnie zabić.
 Zabić. Ostatnio to słowo nabrało dziwnego brzmienia. Zabójstwo, morderstwo. Gdy słyszę coś podobnego w sklepie, gdy dwie staruszki rozmawiają o książce, to mam wrażenie, że jestem w jakimś chorym filmie. Jacob Gray, główny bohater inscenizacji puszczanej dwadzieścia cztery godziny na dobę. Siedem dni w tygodniu. Trzysta sześćdziesiąt pięć dni w roku. O każdej porze dnia i nocy. We wszystkie niedziele i święta.
 Mam wrażenie, że wszyscy są przeciwko mnie. Gadają, gadają. Ktoś na mnie ukradkowo spojrzy. Zobaczę coś dziwnego na suficie sklepu. A babki gadają i gadają. On ją zabił, a ona go kochała. A on poderżnął mu gardło. A mały chłopiec nie żyje. Bla bla bla. Gdak gdak gdak.
 Kurwa.
 Czy mam paranoję? Może. Mój przepity, przećpany i przepalony mózg nie działa już normalnie. Może jestem jak Laleczka Chucky? Uzależniony od zabijania. Ale czy coś, co kochamy, może być tak zabójcze? Czy pasja może nieść śmierć? A może mordowanie to nałóg. Nałóg, który wżera się w mózg do tego stopnia, że nie możesz przestać o nim myśleć. Wydaje ci się ucieczką. Masz złudzenie, że nie przetrwasz bez tej małej czynności.
 Prawda jest taka, że to ta czynność nie może żyć bez ciebie.
 Z tego wszystkiego nie zauważam, że dostałem kolejnego sms'a.
Dostaniesz grubą kasę. Daj spokój, przecież dobrze wiesz, że jesteś najlepszy. Nie zlecę tego nikomu innemu. Może dostaniesz coś ekstra.
 Cholera.
 Nie cierpię, gdy ktoś gra mi na emocjach. Czy byłem dobry? Wcale nie. Jako małe dziecko wyobrażałem sobie, że jak będę dorosły, to będę jak moja siostra. Silny, niezależny, umiejący poradzić sobie z każdym problemem. Myślałem, że wejście w dorosłość będzie jak przełączenie pstryczka. Kończysz szesnaście, osiemnaście, czy tam dwadzieścia jeden lat i PYK. Nagle znasz odpowiedź na każde pytanie, potrafisz podejmować samodzielnie decyzje, które zawsze są trafne.
 To nie prawda. Ja tak nie umiem. Nadal jestem tą samą osobą, tak samo lubię cholerne zwierzęta i samotność na deszczu. Lubię nawet, kurwa, sikać czasami pod prysznicem.
Naprawdę nie mogę tego zrobić.
 
Zirytowało mnie jeszcze to, że wiedział, iż mam problemy, a jak bezczelny gnojek zaproponował mi coś ekstra. Dobrze znałem te jego ekstra. Znałem także siebie i doskonale wiedziałem, że  nie odpuszczę sobie. Ani jednego nałogu, ani drugiego. Nie odpuszczę sobie z niczym, ponieważ Jacob Gray nigdy nie odpuszcza.

 Obserwując komisariat, plułem sobie w brodę. Mogłem przecież odmówić i przystopować na jakiś czas, a zgodziłem się, postępując jak dziecko liczące na cukierka w ramach zapłaty. Byłem głupi i uzależniony. Już nie mogłem doczekać się wykonania zadania i powrotu. Oznaczało to zaspokojenie obydwu głodów.
 Za równo trzydzieści minut cel miał wyjść na zewnątrz. Zwykle wszystkie dostarczone mi informacje się sprawdzały, więc miałem nadzieję, że tak będzie i tym razem. Zastanawiałem się, skąd mój pracodawca bierze to wszystko. Może zatrudnia jakiegoś pracownika, który bawi się w obserwatora i spisuje dokładnie każdą błahostkę pomocną później mi?
 Zauważyłem, jak mężczyzna wychodzi z budynku. Cholera. Nie cierpiałem, jak coś nie szło zgodnie z planem. Mimo przygotowania musiałem robić wszystko pod wpływem chwili. Zacząłem biec za kruczowłosym. Miał on na sobie dres, adidasy i ciemną bluzę z kapturem, a na plecach podskakiwał mu firmowy plecak.
 Zdałem sobie sprawę, że nie będzie on łatwą ofiarą. Skoro codziennie poruszał się tak kilka przecznic z domu do pracy i z powrotem, musiał mieć dobrą kondycję. Domyślałem się, że nie poprzestaje na tym – chodzi na jakąś siłownię, ćwiczy w domu. Oznaczało to tylko jedno: silnego, zdrowego, sprawnego mężczyznę, którego miałem pokonać.
 Rozejrzałem się dookoła, ale nie licząc nas obu, nie było żywej duszy. Wyciągnąłem więc z za paska dwudziestkę piątkę, wycelowałem i nacisnąłem na spust.
 Cholera.
 Okazało się, że nie była naładowana. Jak mogłem być aż tak głupi? Jak mogłem nie naładować pistoletu przed wyruszeniem na misję? Jak mogłem zachować się jak największy idiota świata? Musiałem jednak sprostać zadaniu. Teraz, albo nigdy. Nie miałem zamiaru czekać do następnego razu. Czułem, że to będzie przełom.
 Jak zwykle nosiłem przy sobie mój nóż. Był on duży, ciemno-szary ze szlachetnej stali, a w dodatku obusieczny. Na rękojeści miał piękny wzorek, który leżąc w mojej dłoni dawał mi poczucie bezpieczeństwa. Wyciągnąłem go i przyspieszyłem.
 Nawet, jeżeli ofiara mnie zauważyła, to nie dała tego po sobie poznać. Cały czas biegła takim samym tempem, a jej oddech był zgrany z krokami. Nie przyspieszała, ani nie zwalniała.
 Gdy byłem już dostatecznie blisko, wykonałem skok, jednocześnie łapiąc mężczyznę lewą ręką za ramię, a prawą przykładając mu do gardła. Okazało się jednak, że skoczyłem za wysoko, a on był nieźle wyszkolony. Od razu odepchnął moją dłoń z nożem, przykucnął, a złapawszy mnie za drugą górną kończynę, rzucił mną na ulicę. Upadając, poczułem taki ból w plecach, że zabrakło mi tchu. Nie poddawałem się jednak.
 Kiedy mój cel już chciał mnie przewrócić na brzuch, ja kopnąłem go, co dało mi dostatecznie dużo czasu, aby wstać na nogi. Nadal nie mogłem oddychać, jednak wiedziałem, że kluczem był spokój. Starałem się więc nie denerwować i raczej robić uniki, niż atakować. Gdy chwilę odpocząłem, a mój przeciwnik się zmęczył, oboje rzuciliśmy się w wir walki.
 Biliśmy się pięściami, łokciami, kopaliśmy stopami, kolanami. Był godnym przeciwnikiem, a ja zacząłem się bać, że mogę przegrać. To przerażenie sprawiło, że do moich żył napłynęła adrenalina, a sam w panice zacząłem robić niewyobrażalne rzeczy.
 Zapomniawszy o nożu, powaliłem przeciwnika na ziemię. Okładałem go i okładałem bez końca. Miałem swój atak i nie mogłem tego powstrzymać. Szał ogarniał moje ciało, a umysł myślał tylko o jednym: bić, bić, bić. Zabić.
 Podniosłem głowę dopiero, gdy usłyszałem dźwięk syreny policyjnej. Zobaczyłem kilkadziesiąt metrów za sobą mężczyznę, ale było za późno, aby się nim zająć. Posterunek znajdował się niedaleko nas, więc zacząłem uciekać, po drodze podnosząc nóż z ziemi.
 Biegłem i biegłem. Przez działki, czyjeś podwórko, płot, park, plac zabaw, między blokami, po chodniku, po ulicy. Zatrzymałem się dopiero wtedy, gdy dobiegłem do domu. Odsapnąłem chwilę i wbiegłem na górę. Podobnie, jak poprzednim razem, wrzuciłem ubrania do pralki i szybko ją włączyłem. Na siebie naciągnąłem coś zupełnie innego, czyli kolorowego. Wsiadłem na motocykl i pojechałem w jedyne znane mi miejsce.
 Droga minęła mi w mgnieniu oka, być może dlatego, że jechałem naprawdę szybko. Jakież było moje zdziwienie, gdy zauważyłem, że posesja Diego jest otoczona przez tyle samochodów, ilu w życiu nie widziałem. Dokładniej radiowozów z czerwono-niebieskimi światłami na dachach.